Bezoek koning en Rutte biedt kansen
Alle verontwaardiging rondom het geplande bezoek van de koning en premier Rutte, laat zien dat sommige organisaties weinig kaas gegeten hebben van diplomatie. De ondoordachte aanklacht van organisaties als Amnesty International en het COC laat slechts zien dat deze organisaties niet in staat zijn naar het totaalplaatje te kijken.
Het is iets wat we vaak zien in het nieuws: de zeer beperkte focus op dat wat direct zichtbaar is, een focus die vaak ten koste gaat van het rekening houden met achterliggende bedoelingen van mensen. We zien dit niet alleen bij de verontwaardiging rondom het bezoek van de koning en premier Rutte aan Rusland. Eenzelfde soort beperkte focus zien we bij alle verontwaardiging rondom Dennis Rodman en de goede relatie die hij onderhoudt met de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un. Mensen zien een ex-basketballer die een liedje zingt voor een dictator, een ex-basketballer die zich weinig lijkt aan te trekken van het feit dat één van zijn landgenoten gevangen zit in hetzelfde Noord-Korea waarvan hij het de leider alleen maar naar zijn zin lijkt te willen maken, een ex-basketballer die schaamteloos met het meest verderfelijke soort mens om lijkt te willen gaan.
Zo zien we bij het geplande bezoek van Rutte en Willem-Alexander de vertegenwoordigers van een democratisch land (merk op dat de naam van Willem-Alexander hier enigszins ironisch is, Poetin is immers nog altijd een verkozen leider) een bezoek brengen aan een land wat homo’s, lesbiennes, transseksuelen en biseksuelen niet de vrijheden geeft die ze volgens u en mij zouden moeten hebben. We zien dit bezoek als de goedkeuring van een regime wat vreedzame protesten neerslaat en de protesterenden zonder pardon opsluit.
Iemand die de moeite neemt verder te kijken, ziet echter iets anders. Die ziet, in het geval van Rodman, een Amerikaan die erin geslaagd is door te dringen tot de vriendenkring van de leider van een land wat in ideologisch opzicht de tegenpool is van de VS. Iemand die de moeite neemt verder te kijken, realiseert zich dat sinds het bezoek van dezelfde koning Willem-Alexander aan Rusland, de verkoelde relatie tussen Rusland en Nederland weer enigszins opgewarmd lijkt te zijn. Iemand die op deze manier naar beide situaties kijkt, is zich er al snel van bewust dat er meer aan de hand is dan het vermaken van een dictator of het goedkeuren van een ‘repressief‘ regime.
Zowel de acties van Rodman in Noord-Korea, als het bezoek van Nederlandse vertegenwoordigers aan Rusland, komen voort uit één gedachte: de diplomatieke deur moet open worden gehouden. Dennis Rodman kan als enige Amerikaan serieuze invloed uitoefenen op Kim Jong-un. Hij lijkt zich er echter van bewust te zijn dat hij, wanneer hij deze invloed direct probeert aan te wenden, het al snel gedaan kan zijn met de goede relatie tussen hem en Kim. Zo is het ook met de situatie rondom Russische homo’s. De Russen laten zich niet vertellen wat ze moeten doen in eigen land, en daarin zijn de Russen niet uniek. Wil je invloed uit kunnen blijven oefenen, dan moet je ervoor zorgen dat je in contact blijft. Vergelijk het met een situatie waarin iemand op straat je vertelt wat je moet doen; als je deze persoon voor het eerst ziet, luister je niet naar hem. Als je al luistert, dan trek je je er niks van aan. Is deze persoon echter iemand met wie je al langdurig omgaat, dan zal zijn mening voor jou een stuk belangrijker zijn.
In de diplomatieke wereld is het isoleren van de andere partij zeer onverstandig. Niks is belangrijker dan blijven praten en de figuurlijke deur openhouden. Als dat moet door te zingen op het verjaardagsfeestje van een dictator, of het bezoeken van een sportevenement in een land met een repressief regime, dan zullen we dat moeten accepteren. Verandering als gevolg van internationale diplomatie komt langzaam, en enkel wanneer langdurige relaties een kans krijgen. Als je een langdurige relatie opbouwt, dan krijgen de relaties van lgbt’s in Rusland vanzelf ook een kans.
Risianaltarov's Blog 
No trackbacks yet.